Een fade-out is het einde van een muziekstuk. Vaak wordt het volume de laatste vijf seconden langzaam teruggedraaid tot je niets meer hoort. Veel popnummers beantwoorden hier aan. Een bekend voorbeeld is het bekende Hotel California van The Eagles.
Er zijn veel mooie fade-outs. Wat mij betreft de mooiste en meest originele is die van Mr. Blue Sky van The Electric Light Orchestra. Een fade-out die wel een minuut lang duurt, met steeds weer verrassende variaties.

Zo zijn er ook mooie fade-ins. Zoals de naam al zegt, het begin van een muziekstuk. Ik denk dan aan California Girls van The Beach Boys en 50 ways to leave your lover van Paul Simon. Er zijn er ongetwijfeld meer.

Soms wordt een prachtige popsong ontsierd door een ronduit lelijke fade-out. Zonde natuurlijk. De bekendste is wellicht Good Vibrations van The Beach Boys. Een geweldig mooi nummer, vol variatie en prachtige close harmony zang. Maar het einde, vreselijk. Hoe heeft Brian Wilson dat kunnen verzinnen?
In iets mindere mate vind ik het einde van She’s a rainbow van The Rolling Stones teleurstellend. Ook weer, een prachtig nummer. Opzwepend, zeer muzikaal. Ik hoor hem nog altijd graag. En dan dat stomme einde met die violen die raar omhoog strijken. En die scheepstoeter er achter aan. Jammer, hoor.