Toen ik lang geleden bij de Boekmanstichting in Amsterdam werkte, een onderzoekscentrum op het gebied van kunst en cultuur, kwam regelmatig Marinus langs, een net afgestudeerde kunsthistoricus. Het was nooit helemaal duidelijk wat hij nou precies deed, maar het was altijd gezellig kletsen met hem en van kunst had hij veel verstand.

Zo vertelde hij over een museum voor moderne kunst in Brussel dat hij pas geleden had bezocht. De meeste schilderijen daar kende hij als zijn broekzak. Niet in het echt, maar uit een dikke kunstcatalogus die hij thuis in Amsterdam had liggen. Hij had er onderzoek naar gedaan en er over geschreven. Zijn naam was daardoor gevestigd in die kringen.

Toen hij het museum binnenstapte, zag hij een groot abstract schilderij uit zijn eigen catalogus. Het hing echter verkeerd om aan de muur, 180 graden gedraaid! Hij keek nog eens goed. Jawel, het was overduidelijk. Wat een stommiteit van het museum.
Marinus stapte op de suppoosten af en legde het hen voor. De directie werd er bij gehaald, nog wat mensen, en Marinus ondertussen maar uitleggen hoe het zat, met als visitekaartje zijn naam en talloze publicaties. Na langdurig overleg werd besloten het schilderij om te keren. Marinus bleef toekijken hoe dat gebeurde. Dat was nog een heel gedoe, met takels en ladders en zo, maar tenslotte was iedereen blij en opgelucht dat de boel letterlijk en figuurlijk was rechtgezet.

Terug in Amsterdam was het eerste wat Marinus deed de catalogus openslaan, op zoek naar het desbetreffende schilderij. Oei, wat bleek? De afbeelding in het boek was precies zoals het schilderij oorspronkelijk in het museum had gehangen. Met als gevolg dat het nu pas echt verkeerd om hing.

Nadien heeft hij zich nooit meer in het museum in Brussel durven te vertonen. Het is ook niet bekend hoe het schilderij in Brussel er momenteel bij hangt.