Het gebeurt niet vaak dat één nummer maar liefst drie keer prachtig gecoverd wordt. Drie keer heel eigen en eigenzinnig ook. Het origineel van I put a spell on you, want daar heb ik het over, stamt uit 1956 van Jalacy Hawkins, ook wel “Screaming Jay” Hawkins genoemd vanwege zijn emotionele uithalen. Ik moet zeggen dat ik niet erg onder de indruk ben van deze eerste versie. Tamelijk over de top, naar mijn idee.
Dat ben ik wel van die van Nina Simone, uitgebracht in 1965. Wat een emotie, wat een swung, wat een vervoering, ronduit indrukwekkend. Die diep doorleefde stem, samen met die saxofoon, werkelijk door merg en been. Luister hier.

Ongeëvenaard, zou je denken. Tot Alan Price dit nummer begin 1966 opnam. Wow, ook hier spat de directe emotie er van af. Zoals de zanger, nog maar net uit de popgroep The Animals gestapt, zich laat gaan, het laat je niet onberoerd. Waarschijnlijk nog geheel in gedachten bij zijn moeder, die de dag voor de opname overleed. Tragiek, verdriet, liefde, het komt allemaal bij elkaar. Zo gevoelig, met dat typisch jaren zestig orgeltje. Luister hier.

Tja, dan denk je, twee keer prachtig gecoverd, twee keer op een heel verschillende manier, dat wordt niet overtroffen. Maar in 1968 bracht de Amerikaanse groep Creedence Clearwater Revival, later voor het gemak gewoon Creedence genoemd, of zelfs CCR, hun eerste lp uit met daarop dus ook I put a spell on you. Dit keer weer een heel ander geluid, minder emotioneel, meer rockachtig, lekker stevig, heerlijke elektrische gitaren, en de kenmerkend schurende zang van John Fogerty. Later werd Creedence een wereldband met grote hits als Who’ll stop the rain en zo, nummers die ik persoonlijk niet veel aan vond. Maar deze cover, yes. Luister hier.